Systemowe podejście do terapii rodzin wywodzi się z ogólnej teorii systemów i komunikacji. Według ogólnej teorii systemów jakakolwiek zmiana w jakiejś części systemu, wpływa na pozostałe jego części, a elementy tworzące całość wzajemnie na siebie oddziałują, pozostając w dynamicznej równowadze. W terapii systemowej zakłada się, że rodzina jest samoregulującym się systemem, a każde zachowanie jest komunikacją. Terapeutę interesują przede wszystkim prawa regulujące charakterystyczne dla danej rodziny cechy komunikowania się i zachowania, a droga do eliminacji objawu leży w zmianie tych praw. Poszukuje on "punktu węzłowego" w systemie, zakładając, że zmiana w jego obrębie doprowadzi do zmiany w całym systemie rodzinnym. Założeniem terapii systemowej jest także, to, że członkowie rodziny prowadzą między sobą pewną grę. Każdy z członków rodziny próbuje kontrolować jej zasady, unikając przyznania się do tego. Zasady te przejawiają się w komunikacji członków rodziny, a komunikaty jednego są dyskwalifikowane przez innego członka systemu. Takie sposoby komunikacji są przechodzą w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Zadaniem terapeuty jest przerwanie gry systemu rodzinnego. Podstawowymi zasadami prowadzenia terapii są:
