Nazwa schizofrenia oznacza dosłownie rozpad umysłu lub serca. Zaburzenia schizofreniczne to grupa zaburzeń mających pewne wspólne cechy. Do głównych objawów schizofrenii należą:
* postępująca utrata kontaktu ze światem i przewaga zainteresowania przeżyciami wewnętrznymi * zobojętnienie uczuciowe prowadzące do pustki uczuciowej i utraty związków emocjonalnych z otoczeniem * rozpad osobowości objawiający się brakiem kontaktu intelektualnego z rzeczywistością, brakiem zgodności treści uczuć i myśli, jednoczesnym występowanie dwóch sprzecznych sądów, uczuć, lub dążeń, objawami wytwórczymi.
Ocenia się, że ryzyko zachorowania jest takie samo na całym świecie i wynosi ok. 1%. Tak samo często chorują mężczyźni i kobiety. Pierwszy epizod u mężczyzn występuje najczęściej pomiędzy 15-25 r.ż., natomiast u kobiet odpowiednio: 25-35 r.ż.
Nie znana jest przyczyna powstawania tych zaburzeń, istnieje jednak wiele hipotez. Rozważa się tło genetyczne - geny schizofreniczne lokalizuje się na chromosomach 6, 8 i 22. Być może powodem są zmiany w pracy komórek nerwowych. Hipoteza wirusowa mówi, że zarażenie mózgu przez wirus (np. w okresie płodowym) może dać odległe następstwa w postaci choroby. Przyczyn upatruje się również w mikrouszkodzeniach układu nerwowego, jakie mogą powstawać w czasie rozwoju płodowego. W końcu istnieją koncepcje mówiące, iż zaburzenia schizofreniczne mają przyczyny psychogenne. Według koncepcji psychoanalitycznej schizofrenia to powrót do narcystycznego okresu dzieciństwa. Nowym sposobem rozumienia istoty choroby jest traktowanie jej jako zaburzenia funkcji poznawczych (czyli mówiąc ogólnie procesów myślenia), prowadzące do jego rozpadu.
Żeby rozpoznać schizofrenię, jej objawy muszą być obecne przez pewien okres (1 miesiąc). Wyróżnia się kilka rodzajów zaburzeń schizofrenicznych, które mają inne leczenie i rokowanie:
* w schizofrenii paranoidalnej objawami dominującymi są urojenia (najczęściej o treści prześladowczej, niewierności, ksobnej, wielkościowej) i omamy (najczęściej słuchowe o treści grożącej lub rozkazującej) * schizofrenia hebefreniczna charakteryzuje się dziecinnym i zdezorganizowanym zachowaniem chorego, jego uczuciowość jest płytka i niedopasowana do sytuacji, zaś jego wypowiedzi i zachowania są chaotyczne i bezcelowe * dla schizofrenii katatonicznej najbardziej charakterystyczny jest obraz zahamowania ruchowego, chory usztywnia się i przybiera nienaturalne pozycje (np. stanie na jednej nodze, unoszenie głowy powyżej poduszki), które utrzymuje przez godziny a nawet dni; w tym czasie chory nie przyjmuje posiłków stąd jest to stan zagrożenia życia; ten stan nazywany jest osłupieniem; osłupienie może być nagle przerwane gwałtownym pobudzeniem się chorego, które może być zagrożeniem dla życia lub zdrowia chorego lub jego otoczenia * schizofrenia prosta wyróżnia się brakiem objawów wytwórczych oraz powolnym lecz postępującym pogarszaniem się codziennego funkcjonowania pacjenta, jego wyników w pracy lub szkole; ta postać schizofrenii ma złe rokowanie; * schizofrenia rezydualna lub inaczej ubytkowa to stan po wygaśnięciu schizofrenii, kiedy u chorego nie występują objawy wytwórcze, obecne są za to tzw. objawy negatywne (np. spowolnienie myślenia, mowy i ruchów, apatia, brak troski o wygląd, obniżenie uczuciowości).
Czasami, kiedy u chorego utrzymują się pojedyncze objawy zaburzeń schizofrenicznych i towarzyszą im objawy depresyjne rozpoznaje się depresję poschizofreniczną.
Niezwykle istotne jest, że występowanie pojedynczego objawu któregokolwiek z wymienionych zaburzeń schizofrenicznych nie jest równoznaczne z rozpoznaniem schizofrenii. Rozpoznanie powinien postawić wyłącznie lekarz psychiatra.
W przypadku podejrzenia zaburzeń schizofrenicznych niezwłocznie należy zwrócić się do psychiatry. Wczesne rozpoznanie daje wyleczenie w 30-40%. Powstaje coraz więcej skutecznych i przyjaznych dla pacjenta leków umożliwiających pełny powrót człowieka do społeczeństwa. W leczeniu zaburzeń schizofrenicznych pomocna może być również psychoterapia.
zobacz również: zaburzenia psychotyczne
Oprac. lekarz psychiatra Marek Krzystanek Hasło udostępnione przez serwis Poradnik Medyczny
* postępująca utrata kontaktu ze światem i przewaga zainteresowania przeżyciami wewnętrznymi * zobojętnienie uczuciowe prowadzące do pustki uczuciowej i utraty związków emocjonalnych z otoczeniem * rozpad osobowości objawiający się brakiem kontaktu intelektualnego z rzeczywistością, brakiem zgodności treści uczuć i myśli, jednoczesnym występowanie dwóch sprzecznych sądów, uczuć, lub dążeń, objawami wytwórczymi.
Ocenia się, że ryzyko zachorowania jest takie samo na całym świecie i wynosi ok. 1%. Tak samo często chorują mężczyźni i kobiety. Pierwszy epizod u mężczyzn występuje najczęściej pomiędzy 15-25 r.ż., natomiast u kobiet odpowiednio: 25-35 r.ż.
Nie znana jest przyczyna powstawania tych zaburzeń, istnieje jednak wiele hipotez. Rozważa się tło genetyczne - geny schizofreniczne lokalizuje się na chromosomach 6, 8 i 22. Być może powodem są zmiany w pracy komórek nerwowych. Hipoteza wirusowa mówi, że zarażenie mózgu przez wirus (np. w okresie płodowym) może dać odległe następstwa w postaci choroby. Przyczyn upatruje się również w mikrouszkodzeniach układu nerwowego, jakie mogą powstawać w czasie rozwoju płodowego. W końcu istnieją koncepcje mówiące, iż zaburzenia schizofreniczne mają przyczyny psychogenne. Według koncepcji psychoanalitycznej schizofrenia to powrót do narcystycznego okresu dzieciństwa. Nowym sposobem rozumienia istoty choroby jest traktowanie jej jako zaburzenia funkcji poznawczych (czyli mówiąc ogólnie procesów myślenia), prowadzące do jego rozpadu.
Żeby rozpoznać schizofrenię, jej objawy muszą być obecne przez pewien okres (1 miesiąc). Wyróżnia się kilka rodzajów zaburzeń schizofrenicznych, które mają inne leczenie i rokowanie:
* w schizofrenii paranoidalnej objawami dominującymi są urojenia (najczęściej o treści prześladowczej, niewierności, ksobnej, wielkościowej) i omamy (najczęściej słuchowe o treści grożącej lub rozkazującej) * schizofrenia hebefreniczna charakteryzuje się dziecinnym i zdezorganizowanym zachowaniem chorego, jego uczuciowość jest płytka i niedopasowana do sytuacji, zaś jego wypowiedzi i zachowania są chaotyczne i bezcelowe * dla schizofrenii katatonicznej najbardziej charakterystyczny jest obraz zahamowania ruchowego, chory usztywnia się i przybiera nienaturalne pozycje (np. stanie na jednej nodze, unoszenie głowy powyżej poduszki), które utrzymuje przez godziny a nawet dni; w tym czasie chory nie przyjmuje posiłków stąd jest to stan zagrożenia życia; ten stan nazywany jest osłupieniem; osłupienie może być nagle przerwane gwałtownym pobudzeniem się chorego, które może być zagrożeniem dla życia lub zdrowia chorego lub jego otoczenia * schizofrenia prosta wyróżnia się brakiem objawów wytwórczych oraz powolnym lecz postępującym pogarszaniem się codziennego funkcjonowania pacjenta, jego wyników w pracy lub szkole; ta postać schizofrenii ma złe rokowanie; * schizofrenia rezydualna lub inaczej ubytkowa to stan po wygaśnięciu schizofrenii, kiedy u chorego nie występują objawy wytwórcze, obecne są za to tzw. objawy negatywne (np. spowolnienie myślenia, mowy i ruchów, apatia, brak troski o wygląd, obniżenie uczuciowości).
Czasami, kiedy u chorego utrzymują się pojedyncze objawy zaburzeń schizofrenicznych i towarzyszą im objawy depresyjne rozpoznaje się depresję poschizofreniczną.
Niezwykle istotne jest, że występowanie pojedynczego objawu któregokolwiek z wymienionych zaburzeń schizofrenicznych nie jest równoznaczne z rozpoznaniem schizofrenii. Rozpoznanie powinien postawić wyłącznie lekarz psychiatra.
W przypadku podejrzenia zaburzeń schizofrenicznych niezwłocznie należy zwrócić się do psychiatry. Wczesne rozpoznanie daje wyleczenie w 30-40%. Powstaje coraz więcej skutecznych i przyjaznych dla pacjenta leków umożliwiających pełny powrót człowieka do społeczeństwa. W leczeniu zaburzeń schizofrenicznych pomocna może być również psychoterapia.
zobacz również: zaburzenia psychotyczne
Oprac. lekarz psychiatra Marek Krzystanek Hasło udostępnione przez serwis Poradnik Medyczny
