Id

Pierwotna, jedna z trzech wyróżnionych przez S. Freuda, struktura osobowości. Jest to ogół nieświadomych, prymitywnych, biologicznych tendencji popędowych. Pierwotnie Freud utożsamiał Id z popędem seksualnym (popędem życiowym), później uznał, że na Id składa się również popęd śmierci (tendencja do agresji i autodestrukcji). Popędy te dążą do zaspokojenia, które polega na likwidacji napięcia przez nie spowodowanego; ponieważ są nieświadome, kierują się tylko zasadą przyjemności; stanowią one podstawowe źródło energii i siłę napędową osobowości człowieka. Id jest kontrolowane przez drugą sferę osobowości — świadome Ego, a pośrednio także przez Superego. Na granicy Id i Ego działa swoista cenzura, która nie dopuszcza do świadomości określonych tendencji lub nadaje im inny kierunek czy też postać symboliczną. Zdaniem Freuda niezaspokojenie popędów Id wywołuje stan frustracji, który może prowadzić do różnorodnych zaburzeń w funkcjonowaniu osobowości i nerwic.



Szewczuk W. (1985). Słownik psychologiczny (s. 106). Warszawa: Wiedza Powszechna.