psychoanaliza

Dziedzina psychologii stworzona przez Zygmunta Freuda i rozwijana przez jego następców, poświęcona badaniu psychiki ludzkiej. Przyjmuje się, że znajduje zastosowanie w trzech dziedzinach: 1) jako metoda badania psychiki; 2) jako systematyzacja wiedzy o ludzkim zachowaniu (teoria psychoanalityczna) i 3) jako rodzaj terapii zaburzeń emocjonalnych (leczenie psychoanalityczne). Metoda badania obejmuje korzystanie ze swobodnych skojarzeń oraz analizę marzeń sennych, fantazji, procesów myślowych i zachowań w powiązaniu z afektami. Metodologia psychoanalityczna oznacza zazwyczaj systematyczne badania samej metody psychoanalitycznej. Teoria psychoanalityczna obejmuje dane pochodzące z klinicznych obserwacji psychoanalitycznych, organizowane zgodnie ze stopniowo rozwijanym systemem hipotez ( na przykład teorią libido, metapsychologią, teorią strukturalną). Dane i hipotezy odnoszą się zarówno do normalnych zjawisk psychicznych i normalnego funkcjonowania, jak i do procesów nienormalnych i zaburzeń psychicznych. Jako metoda terapii, psychoanaliza daje najlepsze rezultaty w przypadku chorych na nerwice objawowe i nerwice charakteru, jest też jednak coraz szerzej stosowana wobec głębiej zaburzonych pacjentów. Wiedzę psychoanalityczną wykorzystuje się również dla rozumienia innych chorób.



Moore B.E., Fine B.D. (1996).Słownik psychoanalizy (s. 230). Warszawa: Jacek Santorski & CO. SCHOLAR.