www.psychoterapiawarszawa.pl

Ośrodek jest kliniczną placówką IPZ, oferującą psychoterapię indywidualną i grupową oraz terapię par. Pomaga osobom z zaburzeniami nerwicowymi, zaburzeniami osobowości i problemami osobistymi oraz z zaburzeniami odżywiania (bulimia), w szczególności do­rosłym dzieciom alkoholików (DDA). W ciągu roku z usług ośrodka korzysta od 500 do 600 pacjentów. 

Od 2005 roku Ośrodek jest Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej, ale programy psychoterapeutyczne są prowadzone w nim  już od początków lat 90-tych. W pracy terapeutycznej staramy się integrować profesjonalne umiejętności  z osobistym zaangażowaniem. W przypadku każdej osoby korzystającej z naszej pomocy poszukujemy i proponujemy takie formy współpracy, które są dostosowane do jej indywidualności i specyfiki problemów.
Zespół terapeutyczny tworzą superwizorzy i absolwenci Profesjonalnej Szkoły Psychoterapii SWPS. Są wśród nich osoby   z certyfikatami psychoterapeutów i superwizorów psychoterapii wydanymi przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne i Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Każdy psychoterapeuta uczestniczy w superwizji i w zebraniach klinicznych.
Zespół tworzą: Zofia Sobolewska-Mellibruda (która kieruje ośrodkiem), Magdalena Skibińska, Honorata Skrętowska, Agata Janasz-Osowska, Jolanta Hojda, Maria Szaniawska-Thiel, Maria Natorska, Anna Cylwik, Joanna Frątczak, Jolanta Siechowicz i Jerzy Mellibruda.

Nasz sposób prowadzenia praktyki psychoterapeutycznej można określić jako poszukiwanie integracji różnych podejść w psychoterapii. Jesteśmy przekonani, że w każdym z głównych nurtów współczesnej psychoterapii można znaleźć wartościowe sposoby rozumienia ludzkich problemów oraz metody udzielania pomocy. Sądzimy również, że można w sposób sensowny i nieprzypadkowy sięgać do różnych źródeł, w celu doboru takich form pomocy, które będą dostosowane do indywidualności pacjenta i specyfiki jego problemów. 

Bliskie są nam idee psychoterapii humanistycznej i egzystencjalnej podkreślające: 

1. wartość otwartej, osobistej i partnerskiej relacji między pacjentem a psychoterapeutą oraz znaczenie empatycznego rozumienia osoby, której pomaga,
2. znaczenie samoświadomości i akceptacji siebie, zwiększania zdolności dokonywania wyborów oraz potrzebę autonomii i dążenia do realizacji osobistych celów i wartości,
3. potrzebę angażowania się w poszukiwania nowych sposobów doświadczania siebie i życia, myślenia i postępowania w kontaktach z innymi ludźmi oraz bardziej przyjaznego kontaktowania się z samym sobą.

Korzystamy z dorobku nurtu poznawczo-behawioralnego w psychoterapii, a przede wszystkim z:

1. możliwości rozpoznawania i modyfikowania destrukcyjnych przekonań i automatycznych myśli, które negatywnie kształtują emocje i zachowania, 
2. strategii konstruktywnego i racjonalnego rozwiązywania problemów oraz przygotowywania zmian w postępowaniu i  w konkretnych sytuacjach życiowych, 
3. trenowania przez klienta zachowań i umiejętności w sytuacjach codziennego życia.

Korzystamy z dorobku psychoterapii interpersonalno-psychodynamicznej, zwracając uwagę na: 

1. rolę jaką w dorosłym życiu pełnią ślady doświadczeń z dzieciństwa, w szczególności ślady doświadczeń związanych z dziecięcymi zranieniami, odrzuceniem, zaniedbaniem, osamotnieniem,
2. obecność w psychice, ukształtowanych w relacjach z bliskim osobami w przeszłości, schematów wpływających zaburzająco i destrukcyjnie na aktualne kontakty z ludźmi i z samym sobą,
3. psychologiczne mechanizmy obronne, które częściowo łagodzą cierpienia wynikające ze śladów złej przeszłości, ale zniekształcają naszą świadomość, zaburzają nasze rozumienie siebie i naszego życia oraz przeszkadzają w uwalnianiu od śladów przeszłości.

Znaczna część naszych pacjentów to osoby dorosłe, które w dzieciństwie wychowywały się w rodzinach alkoholowych, u których występują problemy osobiste oraz zaburzenia emocjonalne i osobowościowe, a także psychosomatyczne. Częstym zjawiskiem występującym u osób wychowujących się w rodzinach dysfunkcjonalnych są utrwalone, dysfunkcjonalne schematy osobiste. Utrudniają bezpośredni, adekwatny kontakt z teraźniejszością i powodują psychologiczne zamknięcie w traumatycznej przeszłości. Powoduje to przeżywanie i interpretowanie aktualnych wydarzeń i relacji osobistych przez pryzmat bolesnych doświadczeń z dzieciństwa.  Funkcjonowanie osoby w życiu dorosłym jest więc zaburzone i przyczynia się do występowania wielu problemów , przede wszystkim w obszarach kontaktów osobistych w bliskich związkach oraz kontaktów osoby z samą sobą.