fragmenty z książki pt W IMIĘ MIŁOŚCI-uczucie romantyczne i jego ofiary. IPZ.W-wa.2011

• Miłość – jakże niewyczerpane źródło  witalności; jest to wybuchowa i uwalniająca moc poruszającą zarówno ciało jak i duszę, łącząc  tworzenie i poczęcie z pierwotnym chaosem. Miłość sprawia, że człowiek stoi prosto i patrzy prosto w oczy. Kontakt pomiędzy mężczyzną i kobietą uwalnia wewnętrzną siłę poprzez połączenie dwóch płci, nieopanowane pragnienie kopulacji i stania się jednością, przebicia zewnętrznej skorupy, która oddziela męża od żony i oddala ich od siebie. Czy istnieje potrzeba, która byłaby silniejsza? Czy istnieje jakakolwiek inna siła, która potrafiłaby wprawić ludzi w równe zadziwienie, uwalniając ich z kajdan nieszczęścia?
• Każdy z nas chce zrozumieć czym jest miłość romantyczna i do pewnego stopnia większość z nas wie o miłości całkiem sporo. Wszyscy pragniemy ją poczuć, a większość z nas przynajmniej raz w życiu kogoś pokochała. Niemniej jednak dla większości ludzi miłość jest tajemnicą i czują, że nie udało im się doświadczyć takiego uczucia, jakiego pragną.

• Pragniemy doświadczyć wyidealizowanej miłości zobrazowanej w jakże wielu powieściach, filmach, wierszach i piosenkach, które przyczyniają się do tworzenia „Ideologii Romantycznej  a są to: przekonanie, że obiekt miłości jest wszystkim dla osoby zakochanej, więc miłość jest wszystkim, czego człowiek potrzebuje; prawdziwa miłość trwa wiecznie i pokona wszystkie przeciwności; ludzie kochający się prawdziwie są połączeni – stają się jedną osobą; miłości nie można zastąpić i polega na wyłączności; i wreszcie: miłość jest czysta i uniemożliwia czynienie zła.
• Według Ideologii Romantycznej miłość jest wszechogarniająca i bezgraniczna; bezkompromisowa – nic nie może jej osłabić ani stanąć jej na przeszkodzie; i wreszcie bezwarunkowa – rzeczywistość w zasadzie nie ma znaczenia i nie ma wpływu na prawdziwą miłość. Tego typu ideologia jest łatwo zauważalna w miłości heteroseksualnej i niektóre jej cechy przejawiają się w miłości homoseksualnej
• Ideologia Romantyczna prowadzi do skrajnych zachowań: w końcu do zidentyfikowania „prawdziwej miłości” używa się powiedzeń „na wojnie i w miłości wszystkie chwyty dozwolone” i „miłość wszystko zwycięży”. Ponadto, owa ideologia upowszechniając problematyczne pojęcia na przykład wiecznej miłości („prawdziwa miłość nigdy nie umiera”) a nawet niebezpieczne wyobrażenia o samo poświęceniu czy nieograniczonym usprawiedliwieniom („miłość uniemożliwia zło”) są wykorzystywane do sankcjonowania wszystkiego, co jest czynione „w imię miłości”.
• Podczas gdy media wciąż mówią nam, że miłość, to wszystko czego nam trzeba, statystyki dotyczące poziomu depresji i ilości samobójstw dokonywanych po rozwodzie lub rozstaniu pokazują nam co się dzieje, gdy „wszystko czego nam trzeba” zostaje nam odebrane. Uważamy, iż to, co jest postrzegane jako najwyższy wyraz miłości romantycznej – „Nie mogę żyć, jeśli ma to być życie bez ciebie” – jest tak naprawdę stanem umysłu, który z ukochanej osoby postrzeganej jako jedyne źródło sensu naszego życia robi zakładnika.
• Miłość staje się niebezpieczna gdy jej spełnienie – często sformułowane w krańcowy lub mylący sposób – staje się ostatecznym, najważniejszym symbolem naszego życia. W dalszej części twierdzimy, że typowa miłość romantyczna zdaje się pociągać za sobą nie tylko zazdrość ale i zaborczość.
• Ideologia Romantyczna nie została stłumiona; wręcz przeciwnie, pragnienie spełnienia jej może de facto rosnąć. Jednakże prawdopodobieństwo spełnienia się takiej miłości, w szczególności w kontekście zaangażowanego, długoletniego związku jest coraz mniejsze. Dla większości ludzi tego typu miłość idealna pozostaje poza zasięgiem. Rozdźwięk pomiędzy tym, czego chcemy od miłości a tym, co udaje nam się osiągnąć wciąż rośnie i powoduje dysonans, który przyczynia się do rosnącego niezadowolenia z życia miłosnego.
• Jedną z cech, która różni nas od zwierząt jest umiejętność wyobrażenia sobie sytuacji różnych od tej, w której obecnie się znajdujemy. Jednakże zdolność tworzenia wyobrażeń, która odrywa nas od teraźniejszości, przykuwa nas do wizji tego, jak mogłoby być. Wyobraźnia jest mieczem obosiecznym: jest to dar, który nas rani. Owo wspaniałe błogosławieństwo ludzkości – czyli umiejętność uświadomienia sobie możliwych scenariuszy – stanowi jednocześnie przekleństwo, gdyż pozwala nam uświadomić sobie własne ograniczenia oraz nieuchronną śmierć.
• staliśmy się niewolnikami kuszących romantycznych opcji, które niesie ze sobą współczesne życie pod postacią Internetu, wyjazdów służbowych, telefonów komórkowych, które otwierają przed nami romantyczne i erotyczne możliwości. Łańcuchy potencjalnych możliwości nie pozwalają nam cieszyć się ani nawet zadowolić się chwilą obecną i często trudniej się z nich wyzwolić niż z kajdan teraźniejszości. Zazwyczaj przyzwyczajamy się do sytuacji obecnej, gdyż nie mamy innego wyjścia. Dużo trudniej jest pogodzić się z jarzmem możliwości, gdyż jedynym jej ograniczeniem są granice naszej wyobraźni i jest ona niezwykle ekscytująca, co może stanąć na drodze cieszenia się z tego jak jest. Teraźniejszość może nas zasmucać, ale to wymiar potencjalnej możliwości powoduje, że nie potrafimy znaleźć sobie miejsca i czujemy się wciąż rozczarowani
• Trudności z wypełnieniem postulatów Ideologii Romantycznej odnoszących się do wyłączności i wiecznej natury prawdziwej miłości (zawarte w słowach przysięgi: „dopóki śmierć nas nie rozdzieli”) są tym większe w dzisiejszych czasach, ze względu na: (a) unieważnienie większości ograniczeń, np. małżeństwa, które wcześniej uniemożliwiały rozpad zaangażowanych, długotrwałych związków oraz (b) uwidocznienie atrakcyjnych alternatyw oferujących obietnicę zastąpienia jakiegokolwiek związku. Pozostanie w relacji stało się wyborem wymagającym od nas ciągłej ewaluacji jego wartości w świetle między innymi istnienia uczucia miłości.
• Zważywszy powyższe okoliczności, potrzeba kompromisu stała się konieczna. Użycie słowa „kompromis” i „miłość” w tym samym zdaniu może się wydawać sprzecznością – w końcu nie można powiedzieć ukochanej osobie, że się za nią szaleje, choć wybierając ją, musieliśmy pójść na kompromis ze swoimi oczekiwaniami. Musimy jednak rozróżnić kompromis i dopasowanie: gdy idziemy na kompromis, oznacza to, że decydujemy się zaakceptować zachowanie, które w dalszym ciągu uznajemy za negatywne, podczas gdy dopasowując się zmieniamy nasze podejście w taki sposób, że dane zachowanie przestaje dla nas być czymś złym.
• podkreślamy potrzebę znalezienia alternatywy dla Ideologii Romantycznej wyznawanej przez większość ludzi. Żyjemy w czasach trudnych dla kochających. Czy możemy cokolwiek zrobić aby ulżyć ich cierpieniu?  Wstępny szkic alternatywy, można nazwać „Podejściem Rozwijającym”.   U podstaw tego podejścia leży założenie, że aby miłość mogła się rozwijać, musimy zadbać nie tylko o dobre samopoczucie osoby ukochanej; konieczne jest, abyśmy sami czerpali satysfakcję z tego w jaki sposób związek przyczynia się do naszego rozwoju i zadowolenia.
• Postulujemy również, że w miłości romantycznej unikalność jest czynnikiem mającym większe znaczenie niż wyłączność. Unikalność skupia się na większym dbaniu o siebie i innych, podczas gdy wyłączność oznacza ograniczenie czy uniemożliwienie decyzji i dążeń drugiej osoby. Analogicznie, uważamy, że w miłości troska jest ważniejsza niż zakaz różnych rodzajów zachowań seksualnych
• spadek ograniczeń w małżeństwie i wzrost występowania kuszących alternatyw zwiększyły rolę, jaką miłość odgrywa w naszym życiu. Pomimo większej wolności seksualnej, autentyczna miłość i dążenie do długoterminowego zaangażowania nie zniknęły. Wręcz przeciwnie, jesteśmy świadkami godnego podziwu powrotu miłości romantycznej, co uniemożliwia zignorowanie tego wszystkiego co rozumiemy pod mianem miłości i tego jak sobie z tym radzimy.